Stefan FRANKOWSKI

ur. 09.04.1887 r. Hołów

zm. 25.19.1940 r. Bielawa

Miejsce pochówku:
Cmentarz Żołnierzy Polskich we Wrocławiu

Stefan Frankowski był absolwentem Morskiego Korpusu Kadetów w Sankt Petersburgu i w 1908 roku rozpoczął służbę w Marynarce Wojennej Imperium Rosyjskiego jako oficer nawigacyjny. Pływał m.in. na pancernikach „Sława”, „Cesarewicz” oraz osławionej później „Aurorze”. W 1912 roku otrzymał awans na lejtnanta (porucznika) Marynarki Wojennej. Po wybuchu pierwszej wojny światowej otrzymał stanowisko oficera nawigacyjnego 2. Brygady Pancerników Floty Bałtyckiej.

W 1919 zgłosił się do Wojska Polskiego i objął funkcję naczelnika Wydziału Operacyjnego w Sekcji Marynarki Wojennej Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Po jej przekształceniu w Departament dla Spraw Morskich został kierownikiem Wydziału Operacyjnego w Sekcji Organizacyjnej. Od 1920 roku pełnił także funkcję kierownika kursu dla oficerów Korpusu Rzeczno-Brzegowego, a następnie szefa Sekcji Personalno-Szkolnej w Departamencie dla Spraw Morskich.

Był słuchaczem francuskiej Szkoły Marynarki Wojennej („Ecole de Guerre Navale”). W 1925 roku przyznano mu mu tytuł naukowy oficera Sztabu Generalnego. W Marynarce Wojennej Drugiej Rzeczpospolitej dowodził początkowo dywizjonem torpedowców (1925), lecz wkrótce później skierowano go na stanowisko komendanta Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Toruniu (od 1928 Szkoła Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu), a w 1929 roku został przeniesiony do Kierownictwa Marynarki Wojennej w Warszawie na stanowisko szefa sztabu.

11 kwietnia 1933 roku został przeniesiony do Dowództwa Floty w Gdyni na stanowisko dowódcy Obrony Wybrzeża Morskiego. Po jego rozdzieleniu w 1939 dowodził Morską Obroną Wybrzeża w Gdyni. Był najprawdopodobniej jednym z autorów dokumentu „Sześcioletni program rozbudowy floty”. Od 1931 do 1935 przewodniczył Komitetowi Redakcyjnemu „Przeglądu Morskiego”. Był także członkiem Rady Głównej Ligi Morskiej i Kolonialnej.

We wrześniu 1939 roku dowodził całością wojska zgromadzonego na Półwyspie Helskim oraz okrętami minowymi w Zatoce Gdańskiej. 3 września podjął decyzję o ewakuacji Dowództwa Morskiej Obrony Wybrzeża na Hel. Następnie przebywał w niewoli niemieckiej w oflagach: X B Nimburg, XVII C Spittal, II C Woldenberg oraz VIII B Silberberg. W 1940 w ciężkim stanie został przewieziony do szpitala w Bielawie, gdzie zmarł 25 września. Po II wojnie światowej jego zwłoki ekshumowano i pochowano na Cmentarzu Żołnierzy Polskich we Wrocławiu-Oporowie.