Antoni ROSIK-ROSIŃSKI

ur. 02.10.1899 r. Poniec (pow. Gostyń)

zm. 22.10.1964 r. Oborniki Śląskie


Miejsce pochówku:

Cmentarz Parafialny (stary cmentarz) ul. Siemianicka 55-120 Oborniki Śląskie, Kwatera 6, Grób 6, Rząd 10


Antoni Rosik-Rosiński jako 18-latek został wcielony do armii niemieckiej w czasie pierwszej wojny światowej, biorąc udział w walkach na froncie zachodnim, m.in. w ofensywie nad Marną. Po zakończeniu wojny i powrocie w rodzinne strony wziął udział w Powstaniu Wielkopolskim, służąc najpierw w Straży Ludowej w Pońcu, a od stycznia 1919 roku w Kompanii Ponieckiej.

W styczniu 1920 roku w szeregach 6. Pułku Strzelców Wielkopolskich brał udział w zajmowaniu Pomorza (Bydgoszcz, Koronowo, Tuchola). Kilka miesięcy później już w składzie 60. Pułku Piechoty Wielkopolskiej walczył w wyprawie kijowskiej, w bitwach pod Darnicą, Mińskiem oraz nad Berezyną. Uczestniczył w Bitwie Warszawskiej w sierpniu 1920 roku oraz Bitwie Niemeńskiej. Za bohaterstwo okazane w czasie Powstania Wielkopolskiego oraz wojny polsko-bolszewickiej został osobiście odznaczony przez Marszałka Józefa Piłsudskiego Krzyżem Walecznych. Po zakończeniu wojny pozostał w wojsku, służąc w 86. Pułku Piechoty. Od marca 1925 roku w stopniu sierżanta podjął służbę w Korpusie Ochrony Pogranicza w batalionie w Ludwikowie. Później pełnił funkcję m.in. dowódcy strażnic KOP „Mysino” oraz „Borowa”. W 1933 roku został przeniesiony do batalionu KOP „Suwałki”, w którym służył najpierw jako podoficer administracyjny, a później szef kompanii. W listopadzie 1937 roku za udział w Powstaniu Wielkopolskim został odznaczony Medalem Niepodległości. W drugiej połowie 1939 roku został przydzielony do 2. Kompanii granicznej „Przewłoki”, stanowiącej prawdopodobnie obsadę strażnicy KOP „Nowy Różan”.

We wrześniu 1939 roku stacjonował na granicy wschodniej, dowodząc 17 września 1939 roku obroną strażnicy KOP „Nowy Różan” przez Armią Czerwoną. Wraz z częścią składu strażnicy udało mu się wycofać i przyłączyć do Brygady KOP „Polesie”, z którą przeszedł cały szlak bojowy od Ludwikowa po Szack i Wytyczno. Po kapitulacji oddziałów generała Kleeberga 5 października 1939 roku uniknął niewoli i przedostał się do Warszawy. Podjął nieudaną próbę przedarcia się na Węgry a stamtąd do Francji, gdzie odtwarzały się jednostki Wojska Polskiego. W obawie przed aresztowaniem przez Niemców ukrył się na Rzeszowszczyźnie, zasilając placówkę ZWZ-AK Hyżne „Jaśmin”, działając głównie w Jaworniku Polskim. Ukrywał się także w Kielcach i Warszawie, powracając na Rzeszowszczyznę w 1943 roku jako oficer dywersji. W lipcu 1944 roku wziął udział w walkach II Zgrupowania AK kapitana Mieczysława Chendyńskiego „Józefa” w rejonie Dynowa. Po zajęciu tych terenów przez Armię Czerwoną został w stopniu chorążego wcielony do Ludowego Wojska Polskiego. W październiku 1944 roku został dowódcą plutonu w 2. Brygadzie Zaporowej 1. Armii Wojska Polskiego. Brał udział w walkach na szlaku Warszawa-Bydgoszcz-Gryfice-Kołobrzeg-Berlin. 21 maja 1945 roku został awansowany do stopnia podporucznika i przyjęty do służby w Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego na stanowisko administratora majątków wojskowych KBW w Kamienicy i Kopicach na Dolnym Śląsku. 19 listopada 1946 roku na własną prośbę został zwolniony do rezerwy. W tamtym okresie był inwigilowany przez organy Informacji Wojskowej oraz Urzędu Bezpieczeństwa.

Po wojnie i zwolnieniu z wojska pełnił funkcję kierownikiem Państwowego Gospodarstwa Rolnego w Wilkowie. W latach 1958-1960 był sekretarzem, a później także przewodniczącym Gminnej Rady Narodowej w Obornikach Śląskich. W latach 1958-1961 był także prezesem miejscowego koła Koła Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD).


Odznaczony:
Krzyżem Walecznych (trzykrotnie),
Medalem Niepodległości,
Medalem za Wojnę 1918-1921,
Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym,
Medalem Zasłużonym na Polu Chwały,
Medalem Zwycięstwa za Odrę i Nysę,
Medalem za Warszawę,
Odznaką Grunwaldzką.